donderdag 21 juni 2012

Snow White and the Huntsman

snow_white_and_the_huntsmanSnow White... dat is Sneeuwwitje, toch? Dat sprookje voor kleine kinderen, met dwergen, een heks en een giftige appel? En op het einde een prins op een wit paard? Niet deze versie! De toon van Snow White and the Huntsman is heel wat grimmiger dan die van de Disney-tekenfilm waar de meesten van ons wellicht vertrouwd mee zijn. Hier neem je niet je kleine spruiten mee naartoe!

Zelfs de Disney-film (uit 1937, Disney’s allereerste lange animatiefilm) is op sommige momenten best wel een beetje eng. De engste scènes – op die met de giftige appel na – zijn ongetwijfeld die waar Sneeuwwitje wegvlucht door het bos, met donkere boomstronken en griezelige, bewegende takken die zich als dreigende armen naar haar uitstrekken.

De makers van Snow White and the Huntsman hebben duidelijk heel goed gekeken naar Disney’s meesterwerk, want in deze nieuwe incarnatie vinden we er heel wat elementen uit terug. Maar dan heel wat dreigender, want dit is geen verhaaltje voor het slapengaan meer. Bij de Internet Movie Database staat de film gecatalogeerd onder de genres actie, avontuur en drama, maar volgens mij hebben ze het belangrijkste vergeten: fantasy! Ja, alle elementen van het fantasy-genre zijn onmiskenbaar aanwezig: verzonnen wezens, magie, bovennatuurlijke krachten, en een imaginaire wereld die erg middeleeuws aandoet.

Omdat de meeste bioscoopgangers vertrouwd zijn met het oorspronkelijke sprookje van de gebroeders Grimm en/of met de erop gebaseerde Disney-film, is het verhaal natuurlijk een beetje voorspelbaar. Maar de scenaristen weten ons hier en daar toch te verrassen. Zo is het geen oud vrouwtje met een wrat op haar neus die Snow White verleidt om in de giftige appel te bijten, en het is niet de prins die haar uiteindelijk wakker kust, maar wel... Nou ja, daarvoor moet je zelf maar gaan kijken. In tegenstelling tot de Disney-film spelen de dwergen in deze film ook een kleinere rol. De film heet immers niet meer Snow White and the Seven Dwarfs, maar Snow White and the Huntsman.

De hoofdrollen worden vertolkt door Kristen Stewart (Snow White) en Chris Hemsworth (the huntsman). Stewart is bij het grote publiek wellicht bekend van haar rol als Bella Swan in de The Twilight Saga, maar ik heb de Twilight-films niet gezien en ik ben dat ook niet van plan. Vampierenromances kunnen mij met de beste wil van de wereld echt niet bekoren. Kristen Stewart doet echter haar best om Snow White geloofwaardig neer te zetten, en ze doet me wat denken aan Michelle Ryan.

Chris Hemsworth kennen we natuurlijk als Thor, uit de gelijknamige film en uit The Avengers, en niet te vergeten als Kirks vader in Star Trek (2009).

Charlize Theron geeft op meesterlijke wijze gestalte aan de evil queen Ravenna – een toepasselijke naam, met al die zwarte raven. Theron, die heel wat prijzen (waaronder een Oscar) won voor haar rol in Monster (2003), zag ik een paar weken geleden nog in de Alien-(sort-of-)prequel Prometheus, waar ze ook al schitterde in de rol van slechterik. (Ik weet het, ik had over Prometheus – en over The Avengers! – ook een blogje moeten schrijven, maar ik had daar toen helaas de tijd niet voor.)

De dwergen zijn heel wat dreigender dan de lieve kleine mannetjes uit de Disney-versie. Hun eerste ontmoeting met Snow White is zelfs allesbehalve vriendelijk, en hun idyllische huisje krijgen we al helemaal niet te zien. Ze luisteren ook niet naar grappige koosnaampjes als Happy, Bashful, Sneezy of Doc, maar heten Beith, Muir, Coll of Gort. Er is in Hollywood overigens een kleine rel ontstaan omtrent de casting van de dwergen. Men heeft namelijk geen beroep gedaan op dwerg-acteurs, maar op ‘grote’ acteurs van normale gestalte, en die vervolgens in de postproductie digitaal verkleind. En daar was de vereniging van Little People of America niet blij mee.

De fotografie is vaak verbluffend, er zitten bijzonder mooie beelden in de film. Sommige scènes doen onvermijdelijk aan The Lord of the Rings denken; de scènes met de dieren in het bos lijken dan weer zo weggeplukt uit de Disney-animatiefilm, maar dan in ’t echt... Ook de score van James Newton Howard is erg genietbaar. Bij een goede filmsoundtrack mag de muziek niet te veel opvallen of de aandacht afleiden, maar ik let er altijd speciaal op.

Deze Snow White and the Huntsman is me erg goed bevallen. Enkele maanden geleden had ik de trailer al gezien en toen dacht ik meteen: dát wil ik zien. En inderdaad, dit is Sneeuwwitje zoals je haar nog nooit eerder gezien hebt. Van onschuldig sprookje naar beklijvend fantasy-avontuur.

Tot slot nog een klein stukje video uit mijn eigen archief: de ontmoeting van mijn dochtertje Annelies met de échte Sneeuwwitje in Disney World:

www.snowwhiteandthehuntsman.com

Geen opmerkingen:

Een reactie posten